นิยายที่ยังไม่ได้ตั้งชื่่อ

อาจารย์สาวคนสวย อย่างสโรชา กำพร้าพ่อและแม่มาตั้งแต่เด็ก เปล่าหรอกพ่อกับแม่ไม่ได้ตายจากหรอกนะ ก็แค่แยกทางกัน ไปแต่งานใหม่ เธอกลายเป็นส่วนเกินของครอบครัวใหม่ของพ่อ และครอบครัวใหม่ของแม่ไปซะงั้น  แม่เกลียดเธอ เพราะเธอดันหน้าเหมือนพ่อ ส่วนแม่เลี้ยงก็เกลียดเธอมาก เพราะเธอหน้าเหมือนพ่อ เรื่องมันน่าตลกเพราะพ่อกับแม่เลี้ยงดันไม่มีลูกด้วยกัน แต่แม่เลี้ยงเธอมีลูกสาวติดมาอีกหนึ่งคน ถึงพ่อจะดูแลมาตั้งแต่เล็ก ๆ แต่มันก็ไม่เหมือนลูกสาวแท้ๆในสายเลือดหรอก ก็น่าอยู่นะที่แม่เลี้ยงจะกลัวว่าพ่อจะยกทุกอย่างให้เธอ เธออยู่บ้านนั้นไม่ได้หรอก เพราะแม่เลี้ยงหาเรื่องกลั่นแกล้งเธอตแถมยังมีลูกติดแม่เลี้ยงที่นิสัยเสียพอๆกัน คอยหาเรื่องก่อกวนเธออยู่ตลอดเวลาที่พ่อต้องไปทำงานที่ต่างจังหวัด แต่เมื่อไหร่ที่พ่อกลับมาบ้านก็จะคอยกีดกันไม่ให้เธอเข้าหาผู้เป็นพ่อ พ่อเธอก็นะ ถึงจะรักเธอมากแค่ไหน แต่พอเมียพูดก็เชื่อเมียขึ้นมาทันที จนสุดท้ายย่ากับอาทนไม่ไหว ชี้หน้าด่าทั้งพ่อทั้งแม่เลี้ยง ย่าโกรธจัด จนถึงขนาดด่าพ่อ ไม่ให้พ่อกลับมาเหยียบบ้านย่าอีกเลย หลังจากนั้นก็พาเธอมาอยู่ที่ต่างจังหวัด บุญยังค้ำจุนหนุนนำ ย่ากับอาไม่ได้รังเกียจเธอเลย กลับดูแลเธอเป็นอย่างดี เพราะทั้งคู่ต่างรู้สึกผิดที่พ่อได้ทำร้ายแม่ทั้งของเธอทั้งร่างกายและจิตใจ แถมยังทิ้งขว้างลูกสาวอีก ดังนั้นทั้งคู่ตั้งใจว่าจะยกทุกอย่างทั้งหมดที่ไม่เกี่ยวข้องกับสารินพ่อแท้ๆของเธอ ให้หลานสาวของพวกเค้า 

นี่เป็นนิยายเรื่องแรกที่ลองแต่งขึ้นมา หลังจากที่อ่านนิยายของนักเขียนท่านอื่นมาหลายเรื่อง เสียงินเติมเหรียญจนไม่มีตังค์กินข้าว  55555 บ้าบอมาก นึกไปนึกมาลองมาแต่นิยายอ่่านบ้างก็ดีนะ เพราะเราเป็นคนที่มโนเก่งมากกกกกกกก แต่นิยายเรื่องนี้มันแนวสุขนิยมนะ แต่มันก็ต้องมีกลิ่นความน้ำเน่านิดๆ ที่อยู่เคียงข้างสังคมไทยมาแล้วหลายปี